Evine kćeri, raskalašni Jevreji i njihova požudna tela: mizoginija i antijevrejska retorika u ranoj sirijskoj crkvi

Abstract

U radu obrađujem temu svetosti u ranosirijskom hrišćanstvu, koristeći delo "Demnonstrationes", sirijskog pisca "Aphrahata". Analiziram dva segmenta njegove polemike: njegov odnos prema ženama i njegov odnos prema Jevrejima. Žene i Jevreji predstavljaju smetnju "Aphrahatovom" sistemu vrednosti i upravo na argumentima protiv njih on gradi svoj koncept svetosti, nastojeći da odgovori na pitanje koja je uloga čoveka u božijem planu spasenja. Veza između ",Aphrahatove" mizoginije i njegove antijevrejske retorike je tema kojom se bavi ovaj rad. Po rabinima, svrha braka je povratak liku božijem po kojem je prvi androgin po priči Postanja stvoren. To je povratak u idealno stanje ljudskog roda. "Aphrahat" pridaje apstinenciji vrednost po sebi. Ovo stanje je povezano sa predstavom o stalnom stajanju u božijem prisustvu. "Kaddishuta" - svetost proizilazi iz seksualnog statusa i nije povezana sa ispunjenjem zapovesti božijih. Iako nikad ne osuđuje brak i razmnožavanje, "Aphrahat" zastupa mišljenje da je apstinencija deo božanskog plana za čoveka. Bog se otkriva i živi među celibatnom elitom koja je pozvana da imitira život anđela, koji su, kako je to shvatio Aphrahat, u stanju stalne službe Bogu. Ovu idealnu sliku narušavaju dva elementa - Jevreji i žene koji i posle dolaska Mesije dovode u sumnju reči apostola Pavla: "Nema više Judejaca ni Jelina, nema više roba ni slobodnog, nema više muškog ni ženskog jer ste vi svi jedan (čovek) u Hristu Isusu“(Gal. 3:28).