Krivična dela protiv čovečnosti i međunarodnog prava iz aspekta jugoslovenskog zakonodavstva

Abstract

U predratnoj Jugoslaviji Jevreji su do 1940. godine bili formalno ravnopravni građani. Ustav Kraljevine Jugoslavije od 3. septembra 1931. garantovao je slobodu vere i ispovesti, slobodu udruživanja, slobodu izražavanja mišljenja, slobodu nauke i umetnosti, ravnopravnost svih državljana u odnosu na zaposlenje u državnoj službi i slobodu prava i ugovaranja u privrednim odnosima. Prema tome, formalno su svi stanovnici imali pravo na slobodno, javno i privatno vršenje svake religije i verovanja, čije ispovedanje nije bilo u suprotnosti sa javnim poretkom i moralom. Međutim, stvarna ravnopravnost nikada nije bila potpuna. Na razne načine su reakcionarni krugovi trpeli ili podržavali društvenu diskriminaciju koristeći se predrasudama iz ranijih vremena. Dolaskom Hitlera na vlast u Nemačkoj i širenjem nacionalsocijalističkih ideja, antisemitizam je počeo da uzima koren i u Jugoslaviji, naročito pred Drugi svetski rat.

In pre-war Yugoslavia, Jews were formally equal citizens until 1940. The Constitution of the Kingdom of Yugoslavia of 3 September 1931 guaranteed freedom of religion and profession, freedom of association, freedom of expression, freedom of science and art, equality of all citizens with respect to employment in the civil service, and freedom of law and contract in economic relations. Therefore, formally, all residents were entitled to the free, public and private exercise of any religion and belief, the profession of which did not conflict with public order and morality. However, real equality was never complete. In various ways, reactionary circles have suffered or supported social discrimination, using prejudices from earlier times. With Hitler's rise to power in Germany and the spread of National Socialist ideas, anti-Semitism began to take root in Yugoslavia as well, especially before World War II.